Hollen door Helsinki

Met twee tripjes naar Tallinn in een week en drie deadlines in twee dagen begin volgende week stond er dit weekend niks spannends op de planning. Iedereen is hard aan het leren voor de examens dinsdag en tussendoor moest ik ook nog mijn essay afmaken. Om toch heel even uit de boeken te zijn en mijn hoofd leeg te maken besloot ik daarom een rondje te gaan hardlopen.

Je weet dat je lang niet meer hebt hardgelopen als je niet meer weet welke kant je op moet swipen om je Garmin aan de praat te krijgen... Na een paar keer links en rechts over het schermpje geveegd te hebben ging hij toch aan en kon het dan beginnen. Ik had besloten om eerst een stukje langs het spoor richting het centrum te lopen en daarna via het bos terug te gaan. Ik had geen flauw idee hoe ver dat zou gaan, maar de trein doet er twee minuten over naar het volgende station, dus heel superver kon het toch niet zijn. Hoewel ik voorgaande keren elke keer baalde dat het niet lekker ging besloot ik om nu gewoon te gaan en te kijken hoe het ging.

Het eerste stukje ging wel goed en ik had het idee dat ik best wel hard ging. Ik durfde toch niet op mijn horloge te kijken, uit angst dat het een beetje tegenviel. Het ging immers toch om het gevoel besloot ik mezelf. Ik kwam al vrij snel bij het station, dat was inderdaad niet zo ver en liep toen over een authentiek bruggetje het bos in. Eekhoorntjes schoten voor mijn voeten weg en de bomen waren prachtig met hun gele, oranje en rode blaadjes. Het was heel erg rustig, nauwelijks andere lopers en wandelaars, dus ik kon mooi van dat stukje natuur genieten. Op een gegeven moment stond ik zelfs oog in oog met een hertje, die midden op het pad stond. Toen hij mij zag rende hij echter snel weg.

Ik liep over een bruggetje dat kraakte bij elke stap (gelukkig ben ik niet in het water gevallen) en besloot toen om bij een kruising rechtdoor te gaan. Vanaf daar ging het echter fout. Ik kwam al snel in een woonwijk terecht en dat was niet zo handig voor mijn richtingsgevoel, ook omdat de weg waar ik op liep nogal wat bochten maakte. Wel liep ik langs mooie typische Scandinavische huisjes, alleen helaas maakten die snel plaats voor grijze flatgebouwen en begaf mijn richtingsgevoel het helemaal. Op een gegeven moment liep ik op een soort wooncomplex, en besloot dat als ik het nu snel niet kon vinden ik maar dezelfde route terug zou proberen te lopen. Toen zag ik echter weer een bospaadje dat voor mijn gevoel ook nog de goede kant op ging, dus ik besloot die te volgen. Ik kwam langs een soort van sintelbaantje (handig dacht ik nog, ware het niet dat ik die waarschijnlijk nooit meer terug kan vinden), toen als het achtste wereldwonder opeens een bordje met Malmi 2km tevoorschijn kwam. Vlak daarna zag ik ook het spoor weer liggen, en besefte ik dat ik helemaal niet zo van huis meer was. Thuis bleek dat ik toch nog 8,5 km had gelopen, niet slecht voor iemand die al twee weken niks doet.

Dan is het nu helaas weer tijd om verder te studeren...