Winter Wonderland

Nu de kerstman naar het zuiden van Finland is afgezakt werd het voor mij tijd om naar zijn natuurlijke leefomgeving te gaan: Lapland! Volgens de voorspellingen lag er een pak sneeuw, dus winters zou het zeker worden.

Op woensdagavond verzamelden we om 22 uur op het station om vanaf daar met de bus naar het noorden te reizen. Ik kende eigenlijk niemand van de overige reizigers, maar gelukkig ging Noeline, mijn Franse huisgenootje ook mee. We hadden samen de achterbank met 3 stoelen, dus gelukkig net ietsje meer ruimte dan anders, want met de bus reizen is toch niet echt mijn ding, zeker niet 's nachts. Gelukkig was het samen erg gezellig en heb ik toch nog even kunnen doen alsof ik sliep, want om half 7 (!) moesten we al ontbijten. Ik was vooral erg benieuwd hoe laat het licht zou worden, want tegen de tijd dat ik ontbijt is het meestal wel al licht in Helsinki, maar half 10 viel me nog mee. Gelukkig niet de hele dag donker.

Onze eerst stop was bij Rauna wildlife park, een soort dierentuin voor dieren die normaal in arctische omstandigheden leven. Zo waren er heel veel sneeuwuilen (die je dus echt niet ziet in de sneeuw), wolven, een hoop verschillende rendieren en ijsberen. Dit was ook gelijk de eerste mogelijkheid om mijn snowboots goed uit te testen, want het was behoorlijk glad, maar gelukkig hebben ze de test overleefd.

Nadat we twee uurtjes hadden rond gelopen en alle dieren hadden gezien (of niet, de poolvos konden we niet herkennen tussen de besneeuwde stenen) was het tijd om weer terug te gaan in de bus naar Rovaniemi, waar we naar kerstmannendorp zouden gaan. Wonder boven wonder was hij toch aanwezig (misschien een hulpkerstman naar het zuiden gestuurd?) en konden we hem ontmoeten. Ook was dit de plek om de poolcirkel over te steken. Verder waren er vooral heel veel souvenirwinkels.

Daarna ging onze tocht weer verder naar Levi, het skiresort waar we zouden verblijven. Het was even afwachten hoe de kamerindeling was, want zowel Noeline en ik hadden geen informatiemail gehad, maar we waren niet de enige dus samen met vijf anderen zaten wij bij elkaar. We hadden Duitse Alex, Benedict en Stefan, Portugese Miguel en Hongaarse Nora. Omdat we ons toch een beetje "rest" voelden besloten we samen te koken en die avond alvast te proberen om het Noorderlicht te spotten. Helaas was het bewolkt, maar de volgende avond zou het volgens de voorspelling wel helder zijn dus we gaven de moed niet op.

Omdat niemand echt had geslapen in de bus besloten we een beetje op tijd naar bed te gaan, na een bezoekje aan de sauna in ons appartement natuurlijk. De bedden waren niet echt heel fantastisch, want het matras gleed er steeds af (we zijn ook geloof ik elke nacht wel een keer wakker geworden omdat iemand uit bed was gegleden), maar toch wel fijn na zo'n busstoel.

De volgende ochtend moesten we alweer vroeg op, op weg naar een rendierboerderij. Hier kregen we eerst een geschiedenislesje over de boerderij en rendieren, en leerden we dat het halfwilde dieren zijn. De boeren zijn wel in het bezit van de rendieren, maar ze lopen gewoon los in het wild, en alleen degenen die worden gebruikt voor het trekken van een slee of voor het vlees worden gehouden. Daarna mochten we naar buiten om zelf ook een stukje in de slee te rijden. Heel hard ging het niet, maar het was wel bijzonder om te zien dat ze zo sterk zijn en gewoon vier mensen en een slee kunnen trekken. Daarna hadden we ook nog even tijd om ze te aaien en te voeren, en zo wild waren ze dan toch weer niet want daar zeiden ze geen nee tegen!

's Middags besloten Noeline en ik om het dorpje te verkennen en dan vooral de skipistes. We zijn met de skilift naar boven gegaan en hebben daar een stuk door het bos gewandeld. Dat was echt heel mooi, volgens de bewoners lag er niet heel veel sneeuw maar voor ons was het toch behoorlijk indrukwekkend dat je tot halverwege je scheenbeen door de sneeuw loopt. Ook de bomen waren prachtig, de sneeuw was aan de takken vastgevroren waardoor ze eruit zagen als een soort verschrikkelijke sneeuwmannen, maar dan een stuk goedaardiger. Nu konden we ook goed vaststellen dat het al om half 3 donker is, dus wat dat betreft hebben we dus niets te klagen in Helsinki waar dat pas om 4 uur gebeurt.

's Avonds hadden we weer samen gekookt en daarna was het tijd voor de sneeuwschoentocht. Sneeuwschoenen zijn een soort van ijzers die je onder je schoenen vastmaakt zodat je meer grip hebt. Ook heb je een paar skistokken om te zorgen dat je niet omvalt (wat helaas niet iedereen lukte). We liepen eerst een rondje bij de waterval waar Levi naar vernoemd is omdat het daar donker genoeg was om het Noorderlicht te zien, maar helaas was het weer bewolkt en moesten we het dus met de maan doen. Daarna liepen we terug naar beneden naar het dorpje, terwijl onze gids ons allerlei weetjes over Lapland vertelde. Zo blijkt Rudolf dus eigenlijk een vrouwtje te zijn, want vrouwelijke rendieren verliezen hun gewei in het voorjaar wanneer ze kinderen krijgen en mannen in het najaar, dus als het kerstmis is hebben ze mannetjes nog helemaal geen tijd gehad om een nieuw gewei te groeien. Ook schijnen de Sami geen woord te hebben voor verdwaald, dus wat de helft van onze groep die opeens weg was heeft gedaan (met Sami gids) is een groot raadsel.

De volgende dag besloten we lekker uit te slapen, maar gelukkig was het nog wel licht toen we uit bed kwamen. Het was nu wat helderder, dus konden we de zon achter de bomen zien zakken en besloten we te kijken of we de zonsondergang beter konden zien. Het was kwart over 13 toen we over het bevroren meer liepen en daar prachtige foto's konden maken. Het roze en oranje licht was een mooi contrast met de witte sneeuw, dus ook al hebben we het Noorderlicht niet kunnen zien, dit was ook prachtig.

's Middags stond het sneeuwscooteren op het programma. We werden dik ingepakt met overal, extra handschoenen en helm, zodat we het niet koud zouden krijgen. We deelden een scooter met z'n tweeën, en zouden halverwege stoppen zodat we konden ruilen. Helaas ben ik nooit zo ver gekomen. Tijdens het rijden kwam ik erachter dat ik slecht kon zien doordat mijn scherm onder de sneeuw en ijs zat, en toen ik een beetje opstond om een bocht te kunnen nemen verloor ik de controle en reed ik tegen een boom aan. Gelukkig reed ik niet heel hard, en had ik zelf in eerste opzicht alleen een bloedneus, maar de sneeuwscooter was wel kapot. Verder rijden leek me niet heel verstandig, dus heb ik de rest van de route achterop gezeten bij de gids, want ik wilde wel graag de rest van de excursie meemaken.

Terug in het appartementje kreeg ik toch hoofdpijn en werd ik duizelig, dus voor de zekerheid zijn we maar even bij de dokter langs gegaan met de tourleiding. De dokter in Levi was niet meer beschikbaar op zaterdagavond, dus moesten we naar Kittila, een stadje zo'n twintig kilometer verderop, waar een ziekenhuis was. In eerste opzicht was er niemand, toen kwam er toch een dokter die me onderzocht. Zij sprak geen Engels, of in ieder geval niet goed genoeg om met mij te communiceren, maar gelukkig had ik een goede tolk mee. Ik had toch een lichte hersenschudding maar mocht wel naar huis, nadat ze me een pijnstiller hadden gegeven. Die nacht moest ik wel elke paar uur wakker gemaakt worden, maar dat vonden mijn huisgenoten geen enkel probleem, en een keer viel er zelfs weer iemand uit bed.

De volgende dag was ik nog wel een beetje duizelig dus besloten we een beetje rustig aan te doen. Samen met Nora ben ik even het plaatsje in geweest om bij de winkeltjes te kijken. Naast souvenirwinkels en sportwinkels was er niet heel veel te zien, dus de rest van de middag hebben we een beetje op de bank gehangen en kaartspelletjes gedaan, terwijl we naar Finse muziek op de radio luisterden. Gelukkig mocht ik van de dokter alles doen wat ik dacht dat goed voelde, want die avond zouden we gaan ijszwemmen en dat wilde ik toch echt niet missen!

Voordat we het water in mochten kregen we eerst de kans om de Finse volkslegende te ontmoeten, de Shamam. Volgens de legende is hij dorpsdokter, weerman, tovenaar en verhalenverteller, en ons vertelde hij ook verhalen over hoe het Noorderlicht is ontstaan en waarom er geen bomen meer zijn in de bergen. Daarna zegende hij ons zodat we de rest van ons leven geluk zouden hebben, en daarna was het tijd voor de sauna. Er waren twee sauna's, een gewone en een traditionele houtgestookte sauna. Omdat het behoorlijk druk was besloten wij eerst in de gewone te gaan, en toen we goed warm waren was het toch echt tijd om in het meer te springen. De weg er naar toe was nogal glad, dus er is geloof ik niemand die niet is uitgegleden, maar toch bereikten we het water, en dat was koud! Omdat we al een tijdje buiten hadden moeten wachten voordat we erin konden gingen we de eerste keer niet heel diep, want we waren al behoorlijk afgekoeld. Toen in de houtgestookte sauna, waar je roetstrepen van kreeg die we toen dus weer in het meer moesten afspoelen. Deze keer gingen we wel dieper in het water, en dat was nog steeds heel koud, maar zodra je eruit kwam was het buiten eigenlijk helemaal niet zo koud, terwijl de lucht met -3 kouder was dan het water met +3. Daarna was het nog even tijd om bij te komen in het bubbelbad voordat we terug naar Levi moesten voor het afscheidsfeestje.

Het afscheidsfeestje vond plaats in de enige nachtclub, die tevens karaokebar was. Dat konden we natuurlijk niet aan ons voorbij laten gaan! Met zijn zevenen besloten we dus een liedje te zingen, en na lang overleg besloten we voor Living on a Prayer van Bon Jovi, omdat iedereen dat kende en het dan niet zo opviel dat wij allemaal niet konden zingen. Het was een groot succes, dus daarom besloten we daarna nog Proud Mary te doen, en zo ging de avond eigenlijk heel snel voorbij. Een kort nachtje dus, want de volgende dag moesten we om 12 uur uit het appartementje zijn. Gelukkig was iedereen voor het licht wakker en konden we nog alles opruimen en inpakken.

Daarna hadden we nog vijf uur de tijd voordat we weer terug zouden gaan, en ik wilde toch nog wel graag langlaufen dus dat leek me een mooi moment om te doen. Noeline ging mee, niet op ski's maar wandelend. Ik ging niet zo heel hard dus gelukkig kon ze me bijhouden, en ook overeind helpen als ik viel, want maar een paar keer gebeurde dus dat viel hartstikke mee. Na anderhalf uur vonden mijn benen het wel weer genoeg en besloten we nog naar de spa te gaan om nog eventjes te ontspannen in de sauna. Ook waren er heel veel zwembaden en een glijbaan. Er was zelfs een projectie van het noorderlicht op het plafond, dus dat hebben we toch nog een soort van gezien. Ook hebben we nog even buiten in de jacuzzi gezeten, dat was ook wel bijzonder in de sneeuw. Daarna was het helaas toch weer tijd om naar huis te gaan, weer 14 uur in de bus. Gelukkig stopten we wel af en toe en om 12 uur vierden we nog even een feestje want Miguel was jarig. Karaoke vond de buschauffeur niet zo'n goed idee, maar we mochten wel bier drinken om het te vieren. Bij de eerste stop hadden we ook nog een cadeautje gekocht, een barbie met blauw haar als Fins meisje.

Gelukkig ging de busreis redelijk snel voorbij, en om 7 uur werden we weer afgeleverd in Helsinki. Daar lag geen sneeuw en leek het opeens een stuk warmer, dus dat was wel weer even wennen. Over drie weken is het alweer afgelopen, nu gaat het dus wel heel snel. Gelukkig staan er nog wat leuke dingen op de planning, dus die laatste paar weken worden vast ook leuk :)